هوایی ش فرح بخش، خدایا بفرست!

خوشوقت آنکه بخت به دامت فکنده است   *** آزاد خواجه ای که به خیل تو بنده است
جانانش هر که نیست تمتع ز جان نبرد       *** مردار دان تنی که دل از دوست کنده است
حاجت به غمزه نیست دل از دست داده را  *** با ساربان بگوی که اشتر رونده است
باشد شبان تیره امیدم به روز وصل           *** شادم ازینکه در پس هر گریه خنده است
دنیا به صورت ار چه عروسیست دلفریب     *** لیکن چو نیک در نگری زال کنده است
یوسف صفت نخست نماید به چشم خلق  *** چون صید او شدند چو گرگ درنده است
گر بنده خود گداست ولی خواجه پادشاه    *** بختم نو است گر چه مرا جامه ژنده است
دل بر گرفت «بیدل» از آن یار تند خو          *** مسکین خیال کرد که بی دوست زنده است