اصول باده پرستی!

یک کانال نسخه های خطی که در آن عضوم، امشب تصویر کاغذی را گذاشته بود که قصیده زیبایی از محمد بن معصوم موسوی در استغاثه به امام عصر(عجل الله تعالی فرجه) در آن نوشته شده بود. مصرع اول مطلعش این است: یابن الامام العسکری ابن النقی...

که شاعر در طاعون دوم نجف(که نمی دانم سال چند بوده. شاید حوالی ۱۲۷۰ق)، برای دچار نشدن به مرگ، این شعر را سروده و بر خواندنش مداومت کرده و نجات یافته است. به نظرم از ریشه روابط امام و رعیت را بد تحلیل کرده ایم. خودم را نمی گویم که اصولا فارغ از این ماجراها هستم. مقصودم شیعیان منتظر است. شیعه که در این زمان رعیت امام عصر علیه السلام است، اگر بخواهد مبحث طاعت و اطاعت که رکن اصلی تشیع راستین است را رعایت کند باید به اصول و قواعدی معتقد و بلکه پایبند باشد و اصلی ترین قاعده شاه و رعیتی، طبق قانون اساسی غدیر خم که پیغمبر اولی به انفس مردم بود و ائمه دوازده گانه شیعه نیز نایب و خلیفه و مثل او هستند(الا ما خرج بالدلیل)، این خواهد بود که شاه غایب از نظر را بیش از خود بخواهد و در هر امر او را بر خویش مقدم بدارد و اگر در طلب و دعا و استغاثه های خودی(و نفسانی) جز این کند، اگر هم مستحق ملامت و سزاوار سرزنش نباشد، در عدم پایبندی و فقدان اعتقاد قلبی اش به اصول شاهنشاهی الهی نباید شک کرد. مثل صاحب همین شعر استغاثی جان از مهلکه به در برده یا شکافته شدن دیوار در داستان نجات سید صالح عاملی-جد اعلای امام موسی صدر- و همراهان در زندان به خاطر خواندن دعای طائر رومی و از این دست حکایات!

نه؟

البته باید سخت نگرفت. خدایا بیش از این بر نمی آید!